Een eerbetoon aan haar broer

Het is soms bizar wat een mens voor zijn kiezen krijgt in het leven. Maar het is aan die persoon hoe hij daar mee omgaat: de één gaat bij de pakken neerzitten en laat het verdriet de overhand nemen, de ander probeert het verdriet een plekje te geven en het om te buigen naar weer een positieve kijk op de wereld om ons heen.

Door: Wendy Lodewijk

Marlou van de Wiel-Habraken hoort zeker bij die laatste categorie. Ondanks dat zijzelf qua gezondheid wat uitdagingen op haar bordje heeft liggen, spoorde ze zichzelf aan om 10 kilometer te lopen voor de Hartstichting. En met succes! Een mooie aanleiding om eens met deze bijzondere vrouw te gaan praten.

Marlou groeide op in een hecht gezin met twee kinderen, haar broer Marcel en zijzelf. Marcel was een speciale jongen; de bevalling verliep helaas niet geheel vlekkeloos waardoor een licht zuurstoftekort op trad. Dat had natuurlijk gevolgen, maar toch kon Marcel een mooi, stabiel leven opbouwen. Hij woonde in een appartementencomplex waar hij zijn eigen huisje had en waar hij, indien nodig, 24 uur per dag zorg kon vragen. Samen met zijn vriendin Maartje en de kat Tijgertje vormden zij een hecht gezinnetje. In 2020 kwam de eerste klap: Maartje bleek kanker te hebben en overleed hier begin december 2020 aan.

Ongeveer 6 weken later sloeg het noodlot nogmaals toe: Marcel reageerde niet op een afgesproken telefoontje en toen ze bij hem binnen kwamen zag het er niet goed uit. Reanimatie volgde, maar helaas hebben ze hem, ondanks pogingen van begeleiding en hulpdiensten, niet kunnen redden. Na onderzoek werd vastgesteld dat hij overleden was aan een hartstilstand. Hij was nog maar 48 jaar. De kat Tijgertje bleef alleen over. Er werd naarstig gezocht naar een gouden mandje. Deze werd gevonden, maar ondanks alle goede zorgen van het nieuwe vrouwtje blies ook Tijgertje zijn laatste adem uit.

Zo’n samenvattende alinea komt over als een script voor een heftige dramafilm. Voor Marlou en haar familie is het de keiharde realiteit. Ze is op korte termijn een volledig gezin uit haar familie kwijtgeraakt. Maar Marlou zou Marlou niet zijn als zij naast het ongelooflijke gemis, er niet alles aan zou doen om kracht te putten uit deze heftige gebeurtenissen. Ze vertelt: “De band tussen Marcel en mij was enorm hecht. Toen hij overleed, kwam dat als een enorme klap, vol ongeloof, de grond zakt onder je voeten weg. Op zijn leeftijd verwacht je dit niet en al helemaal niet zo kort na het verlies van zijn vriendin, zonder enig voorteken. In het begin stoeide ik dan ook met allerlei vragen. Wat nou als ik dit, wat nou als ik dat had gedaan? Had ik het kunnen voorkomen? Maar ja, dat zijn nutteloze gedachten, daar schiet je niks mee op en je krijgt Marcel er niet mee terug. Het voelt gewoon zo onrechtvaardig. Bij toeval hoorde ik van een vriendin over de Hartstocht die zij ging lopen. Ik hoefde niet lang na te denken, dat wilde ik ook gaan doen!”

De Hartstocht werd op 10 april georganiseerd door de Hartstichting om geld op te halen voor onderzoek naar hartziekten. Elke deelnemer mocht een eigen route lopen (dus niet met zijn allen samen, maar ieder voor zich, geheel coronaproof). Marlou heeft zelf hartproblemen en het feit dat haar broer aan een hartstilstand overleden is, was voor haar dé drijfveer om de tocht te gaan lopen. Tien kilometer lopen zonder gevoel in je onderbenen, daarmee is balans dan een hele uitdaging. Vandaar dat ze met krukken loopt. Voor de wandeling koos ze voor een lengte van 10 kilometer en het is geen hogere wiskunde om te begrijpen dat hiervoor een grote dosis doorzettingsvermogen nodig was. Maar ze heeft het gehaald!

“Ik hou van uitdagingen en voor Marcel wilde ik tot het uiterste gaan”, legt Marlou uit. Ik heb de tocht samen met onze oudste zoon Stan gelopen. Het was een natte tocht, maar het was eigenlijk best fijn weer om te lopen. We zijn trots dat we het gehaald hebben.” En trots mogen ze zeker zijn. Er is met deze actie wel 2.860 euro opgehaald! Wat een opbrengst! “Een opbrengst die te danken is aan de vele lieve mensen die ons hebben willen sponsoren en de enorme hoeveelheid superlieve reacties die voor ons echt als een warme deken voelden. Dank je wel aan iedereen daarvoor…”

Marlou is een echte doorzetter. “Tegen mij zeggen dat iets niet kan, is voor mij een uitnodiging om juist het tegendeel te bewijzen. Zelfs tien kilometer lopen! Dat is dan ook wel een flinke aanslag op mijn lichaam”, licht ze toe. “Ik heb uiteindelijk wellicht maanden nodig om hiervan te herstellen. Maar hee, moet je kijken wat ik ermee bereikt heb! Dat geeft me zoveel kracht en energie om mijn leven weer op te pakken. Samen met mijn lieve man, drie kinderen en Tommie, onze labradoodle-pup. En natuurlijk ons mam en pap, die het heftige verlies van hun kind op hun bordje kregen.” Het voelt voor Marlou ook alsof sommige dingen zo moeten zijn. “Vlak voor we de Hartstocht gingen lopen, ben ik samen met mam de as van Marcel gaan halen bij de uitvaartondernemer. Zo konden we Marcel weer thuis brengen bij mama en papa; wat een speciaal moment. Dat ze uitgerekend met die datum kwamen… Volgens mij is het ‘meant to be’. Met de hoge opbrengst voor de Hartstichting ben ik echt ontzettend blij. Je hart is immers de motor van je lichaam en onderzoek naar hart- en vaatziekten is dan ook ongelooflijk hard nodig. Daarbij ben ik ook iemand die haar gevoel volgt. Wat op mijn pad komt, komt op mijn pad. Ik ga niets uit de weg en pak alle uitdagingen aan. Eigenlijk geldt dat ook voor dit gesprek”, lacht ze voorzichtig.

“Ik hoef niet zo nodig in de schijnwerpers te staan. Maar ook hierbij voelde ik: het heeft zo moeten zijn. Het is ter nagedachtenis aan Marcel, Maartje en Tijgertje. En die instelling om niets uit de weg te gaan, draagt nu positief bij aan het dragen van het grote verlies. En dat doet me goed. Ik kan weer op volle kracht vooruit. En als ik een keer een minder moment heb, waar ik liever niemand mee ‘lastig val’, is er altijd labradoodle Tommie. Hij voelt het feilloos aan wanneer ik een knuffel kan gebruiken.”

Dit nieuwsbericht is 1144 keer bekeken